1.20 - Śmierć pochłania każdego

Nie wiedziałam, ile dokładnie minęło czasu, od kiedy znalazłam się daleko... od Proroka. "Treningi" Skitsa polegały na zdrowej żywności, denerwowaniu mnie do maksimum, a potem wyzbywania się tej wściekłości poprzez jakieś dziwne medytacje. To było... cóż. Siedziałam właśnie w kuchni, ciemnej jak noc z cieniami otaczającymi mnie w podejrzliwych postaciach. Jadłam owoce, które Skits pociął w dokładne małe kosteczki. Zwykle pilnował, bym nie podjadała niczego innego i zjadała wszystko, co mi przygotował, jednak dzisiaj gdzieś zniknął. To znaczy, zamknął się w swoim pokoju, mówiąc, że to coś związanego ze Strażnikami Ciemności. Nie wnikałam, bo zapewne nie chciałby mi powiedzieć, ani nie potrafiłabym tego zrozumieć lub coś takiego. 

Dziecko było od samego rana niespokojne. Czułam to. Co chwilę mnie kopało lub robiło jeszcze dziwniejsze rzeczy i mogłam doskonale wyczuć jego zmiany pozycji. Może powinnam go jakoś nazwać? Wymyślić imię. Nie. Dziecko kopnęło, jakby chcąc uświadomić mi, że to nie tylko moja decyzja. Cóż. Czasami wydawało mi się, że to jego sposób na porozumienie się ze mną. 

Zastanawiałam się, kiedy urodzę swoje dziecko? Czy to dziwne, że chciałam, by ojciec tej kruszyny był, hm, przy mnie? Och, Boże, nie wiedziałam, co się ze mną działo. Od tamtego dziwnego duchowego połączenia z Andy'm nieco zmieniłam zdanie o nim i dostrzegałam go w trochę lepszym świetle. Jednak nadal zabicie moich rodziców rzucało na niego ogromny cień i tego raczej nic nie zmieni.  

Usłyszałam trzask drzwi na górze, co oznaczało, że Skits musiał mieć naprawdę zły humor. Nie wydawał się być taki okrutny, jak wskazywał na to jego wygląd. Polubiłam go, to właśnie dzięki Strażnikowi uwolniłam się z tamtego prowizorycznego więzienia i miałam szansę ujrzeć Proroka w innym świetle. Polubiłam go i zaczęłam się domyślać, dlaczego to właśnie jego wybrali dla mnie. Byliśmy podobni, nasze zainteresowania były zbliżone do siebie, tak samo temat "lubię, nie lubię", nawet tok myślenia niezbyt się różnił. To było wspaniałe i przerażające jednocześnie. 

Ciężkie kroki na schodach stawały się coraz głośniejsze, dlatego nie zdziwiłam się na widok twarzy przyozdobionej grymasem Skitsa przed swoją własną. Nachylał się w moją stronę, opierając łokciami o barek, przy którym jadłam pokrojone owoce. 

- Więc... - zagadnął. - Jak bardzo kochasz Proroka?

Zakrztusiłam się połykanym kawałkiem jabłka i zaczęłam kaszleć, zasłaniając usta dłonią. Czy ja dobrze usłyszałam? Zadał mi właśnie tak skonstruowane zdanie? Cholera jasna, o czym on mówił? Przewrócił oczami i kontynuował:

- Nie zaprzeczaj, Leah, wiem, że go kochasz.

- Ale...

- I tak tego przede mną nie ukryjesz - ostrzegł, marszcząc grube brwi. Umilkłam, wiedząc, że z nim nie wygram. - Kiedy więc patrzę na to z tej strony... muszę ci powiedzieć, czego właśnie się dowiedziałem.

- Coś się stało? - zapytałam zaniepokojona. 

Zdecydowanie nie podobał mi się wyraz jego twarzy.

- Coś się dzieje z twoim Prorokiem. Dostałem niewyraźne wizje, był atak na ich miejsce ze strony F.E.A.R.'a i wiem jedynie, że jest z nim naprawdę źle. Pomyślałem więc, że zechcesz go odwiedzić.

- J... jak źle? - wychrypiałam, a dziecko kopnęło mnie mocno, pozbawiając tchu. 

- Wydaje mi się, że mógł nie przeżyć. Przykro mi. 

~ * ~

Skits dotrzymał słowa. W ciągu momentu znaleźliśmy się w piwnicach Wild Ones. Nikogo nie spotkaliśmy na swojej drodze przez długi czas, dopiero przy pokojach natknęliśmy się na Ashley'a, który... był pijany. Po wielu próbach w końcu dowiedzieliśmy się, gdzie znajdziemy Proroka i czuwającego przy nim obecnie Jake'a. Kierowaliśmy się do sypialni Proroka, w której, jak się okazało, byłam podczas sennej mary. Skits obiecał, że poczeka w cieniu korytarza, a ja wślizgnęłam się do pomieszczenia, czując na sobie wzrok... Żałobnika. Tak, właśnie tak go nazwano. Mourner, Żałobnik.

- Wróciłaś - mruknął w moją stronę. - Do niego. Ale za późno. Jego już nie ma. 

Jego już nie ma. Jego już nie ma. Jego już nie ma. Te krótkie słowa wirowały w mojej głowie i właśnie wtedy pierwsze łzy dzisiejszego dnia wyrwały się spod uścisku moich powiek i silnej woli, wypływając na blade policzki. 

- Wróciłam - potwierdziłam. - Mogę... posiedzieć z nim sama? Pójdź odpocząć, Jake, Suze pewnie się o ciebie martwi. 

Kiwnął głową i bez słowa wstał z krzesełka przy czarnym łożu. Kiedy wyszedł, zajęłam jego wcześniejsze miejsce, bez wahania sięgając po rękę Proroka. Zawsze miał zimną skórę, jednak teraz była lodowata. Przez ten cały miniony czas zachowywał się jak nadęty dupek, ale... chyba właśnie za to go pokochałam. I właśnie teraz to sobie uświadomiłam, kiedy było za późno. 

A teraz odszedł.

Zostawił mnie samą na tym świecie, samą z maluchem rosnącym pod moim sercem, które kuło przy każdej myśli, że chłopiec nigdy nie pozna swojego taty. Mężczyzny, który tworzyłby dla niego autorytet, grał z nim w piłkę nożną, koszykówkę, jeśliby dało się znaleźć jakieś prowizoryczne kosze... Więc po prostu płakałam. Opierałam się łokciami o materac łóżka, na którym kiedyś i ja leżałam, lecz w zupełnie innym... sposobie, i po prostu płakałam w swoje dłonie splecione z tymi jego. 

Ignorowałam każdego, który tu wchodził. Nawet podpity Ashley zrozumiał powagę sytuacji i usunął się z pokoju z pomocą Skitsa. Napomknął mi też, że Jake zauważył go i zrozumiał jego rolę Strażnika, a także zaproponował sypialnię, w której mógłby spędzić noc i ledwie zarejestrowałam, gdy powiedział, że idzie się położyć. Wątpiłam, że mi uda się zasnąć, zwłaszcza teraz. 

Nie miałam nawet głowy do tego, by zapytać o Ryana, ale nie musiałam, ponieważ Jeremy go do mnie przysłał. Przyszedł chwilę przed dwudziestą drugą i kucnął obok mnie, przytulając mocno i współczująco. Objęłam go, delikatnie kładąc dłoń Proroka na materacu, lecz tylko na chwilę. Westchnęłam, wciągając do płuc znajomy zapach brata. 

- Dobrze cię tu traktowali? - zapytałam cicho. 

Ta cisza mnie dobijała. 

- To dziwne, ale Prorok o to zadbał - odpowiedział równie mocno przyciszonym głosem. 

Uśmiechnęłam się słabo, zadbał o mojego brata. Okazał mu trochę serca, przy okazji pokazując je mi. Traktował dobrze Ryana, chociaż, cóż, wcale nie musiał, prawda?

- Co się właściwie stało? - wychrypiałam.

Puścił mnie w końcu i usiadł na ziemi po turecku. Przyjrzałam mu się, mimowolnie stwierdzając, że nieco dorósł, jego rysy twarzy już nie były takie dziecinne i zmężniał. Chociaż nadal miał te swoje niezwykłe oczy z radosnym błyskiem. 

- F.E.A.R. pojawił się niespodziewanie, więc nikt nie był przygotowany, ale walczyli. Nie wiem dokładnie, jak to się stało, bo mnie tam nie było, ale ten cały F.E.A.R. jakby... przeniósł się ze swojego miejsca dowodzenia i stanął przed Prorokiem, który nie zdążył nawet zareagować, a miał... cholera, przebite serce. 

- Co? - jęknęłam. 

Spojrzałam na Andy'ego, szukając... dziury w jego piersi, jednak był tam osłonięty czarnym prześcieradłem. Kolejne łzy potoczyły się po moich policzkach, tylko tym udowadniając mi, jak wielkim uczuciem go darzyłam. Czułam, że było to wielce prawdopodobne, że oszaleję. Bez niego oszaleję. 

- Sh, Leah, nie płacz, będzie dobrze - mówił Ryan, przytulając mnie na nowo. 

Nie będzie dobrze, już nigdy, wiedziałam o tym. Nie miałam przy sobie już właściwie nikogo, został mi jedynie Ryan. Dlaczego? Stwórca sobie ze mnie kpił, uwziął się na mnie, wiedziałam to. Podarował mi dobre dzieciństwo, lecz dołożył do tego wojnę i śmierć rodziców. Dostałam miłość, której nie potrafiłam zrozumieć  i dziecko, a w zamian odebrał mi osobę, którą pokochałam. Czy to czas, kiedy powinnam martwić się o stratę Ryana?

- Idź spać, Ryan. Chciałabym... chciałabym posiedzieć przy nim jeszcze chwilę - powiedziałam. 

- Prześpij się, proszę, Leah. 

- Dobrze - mruknęłam tylko.

Wstał i wyszedł z pomieszczenia, a kiedy to zrobił, nie zważając na nic, wstałam z krzesełka i położyłam się obok Andy'ego z podkulonymi nogami, bo taka poza pozwalała mi na leżenie z brzuchem ciążowym. Obserwowałam jego profil twarzy, ponieważ, cholera, dlaczego nie mógł najzwyczajniej w świecie spać? Wzięłam głęboki wdech, dzielnie walcząc ze łzami. Drżącymi dłońmi umieściłam jego lodowatą rękę na swoim wypukłym brzuchu, a swoją umieściłam na klatce piersiowej bruneta. 

A potem po prostu utopiłam się w swojej własnej rozpaczy. 

Od autorki: Smutno, w ogóle ból i rozpacz. Trochę niejasno, tak mi się wydaje, chociaż nie jest aż tak źle. Miłość się pojawia, chociaż trochę za późno? Nie, to nie jest koniec The Prophet, nie martwcie się! Przewiduję tu spędzić jeszcze kupę czasu ze swojego życia xD Idealnie wpasowałam się z piosenką, mam nadzieję, że wam zadziała, mi przynajmniej już działała. Zdobędziecie się na 20 komentarzy? Macie motywację, to wasz limit, inaczej nie dodam rozdziału! Przepraszam za błędy.